مرجع تخصصی آب و فاضلاب

قنات يا كاريز
از زمانهاي بسيار قديم در ايران باستان براي بهره برداري از مخازن آب زيرزميني، در زمينهای آبرفتي كوهپايه‌ها توسط ابزار دستي حفاري مي‌گرديده است و امروزه نيز همچنان متداول مي‌باشد. يك رشته قنات از يك پشته يا گالري با شيب حدود يك متر در كيلومتر كه كار انتقال آب را به مظهر قنات بعهده داردو تعدادي چاه‌هاي قائم (ميله) تشكيل شده است. اولين چاه كه در نزديكي كوه تا برخورد به سفره آبي حفر مي‌گردد و عمق آن از بقيه چاه‌هاي مسير بيشتر مي‌باشد، مادر چاه قنات نام دارد. قسمتي از پشته كه از مادر چاه قنات شروع شده و بطرف دشت امتداد مي‌يابد در سفره آبي قرار دارد و آب از ديواره‌ها به داخل گالري وارد مي‌شود (بخش تركار قنات) و بقيه مسير بانزديك شدن به دشت و خارج شدن از سفره آبي فقط كار انتقال آب را بعهده دارد. (بخش خشكه كار قنات)  نحوه احداث يك رشته قنات به اين ترتيب است كه از محل خروج آب  (مظهر قنات) واقع در دشت، حفاري پشته آغاز و بطرف دامنه كوه امتداد مي‌يابد بطوريكه از داخل سفره ي آبدار عبور نمايد. چاه‌هاي قائم (ميله چاه) بفواصل حدود 30 تا 50 متر از يكديگر براي خارج نمودن مواد حفاري شده پشته و دست يابي به داخل آن جهت لايروبي و بازسازي‌هاي بعدي حفر مي‌گردد.

ارتفاع سقف پشته معمولا 120 سانتي متر و عرض آن حدود 60 سانتي متر و طول آن با توجه به وضعيت آبدهي منطقه ممكن است تا چند كيلو متر هم برسد. بخش خشكي پشته را كه در بالاي سطح ايستايي سفره قرار دارد، قسمت خشكه قنات مي‌نامند. دهانه چاهها را بعد از خاتمه عمليات مي‌بندند. هرنج قنات قسمت اوليه قنات را گويند كه از مظهر قنات به طرف دشت بصورت يك كانال روباز و بعمق حداكثر تا 4 متر حفر مي‌گردد.

در زمينهاي سست ريزشي (شولاتي)ديواره ميله‌ها را با طوقه (كول) سيماني و ديواره پشته را معمولا با كولهاي سفالي و يا سيماني جدار بندي و محافظت مي‌نمايند.

چنانچه نفود پذيري زمين در قسمت خشكه قنات زياد باشد براي جلوگيري از نفوذ و فرار آب، كف پشته را با ملات سيمان عايق بندي ميكنند.

مرجع تخصصی آب و فاضلاب