مرجع تخصصی آب و فاضلاب

احیا سازی و فعال سازی مجدد کربن

بهره وری اقتصادی از کربن فعال بستگی دارد به اینکه روشی کارآمد و مفید در احیا و فعال سازی مجدد آن، بعد از اینکه ظرفیت جذبی آن تکمیل شد وجود داشته باشد. احیا سازی  توصیف کننده تمامی فرآیند هایی است که به منظور بازیابی ظرفیت جذب سطحی کربن فعال مصرف شده بکار می روند که این فرآیندها می توانند شامل موارد زیر باشند:

 1- استفاده از مواد شیمیایی برای اکسید کردن مواد جذب شده.

 2- استفاده از بخار برای بیرون راندن مواد جذب شده.

 3- استفاده از مواد حلال.

 3- فرآیند های تبدیل بیولوژیکی.

بطور معمول طی فرآیندهای احیا سازی چیزی حدود 10-4% ظرفیت جذب سطحی برای کربن بسته به نوع ماده جذب شده و روش احیا سازی، از بین می رود. در برخی موارد هم ظرفیت جذب سطحی به دنبال فرآیندهای احیا می تواند برای چندین سال بدون تغییر باقی بماند. عمده مشکلی که در استفاده از PAC وجود دارد این است که روش خاصی برای احیای آن تعریف نشده است. در این رابطه استفاده از PAC تولید شده از بازیافت مواد زائد شهری می تواند نیاز به احیای کربن مصرف شده را مرتفع ساخته و از نظر اقتصادی نیز توجیه مناسبی داشته باشد. فرآیند فعال سازی مجدد[2] کربن گرانولی(GAC) ضرورتا شامل همان فرآیندهای فعال سازی ماده اولیه مورد استفاده در تولید کربن فعال است. کربن مصرف شده در معرض فرآیند اکسیداسیون در یک کوره قرار می گیرد که طی آن مواد آلی جذب شده روی سطح آن اکسید شده و سپس از سطح کربن حذف می شوند.

مرجع تخصصی آب و فاضلاب